Krokusvakantie

Deze krokusvakantie hadden we geen grootse plannen, wel des te meer waren we van plan eens dingen te doen die wel leuk zijn maar er nooit van komen... je kent dat wel.

Zo is er tijdens het schooljaar door het vele huiswerk te weinig tijd voor "playdates", dus moesten we daar wat schade inhalen.
Op maandag gingen we op bezoek bij een Braziliaans vriendje van Mathias. De nanny ontfermde zich over de kinderen, zodat wij-mama's gezellig en ongestoord konden babbelen en beter kennismaken dan het oppervlakkig praatje aan de schooldeur. Het gezin in kwestie woonde voordien in Nigeria, waar het expat leven echt wel veel weghad van een luxe-gevangenis. Zelf boodschappen doen was geen optie, te gevaarlijk, kids naar school brengen gebeurde onder gewapende escorte. Terwijl sommige vrouwen de gated community waarin wij wonen beklemmend vinden, is dit voor deze Brazilaanse vrouw de hemel op aarde!
Meer playdate en theedate stond op vrijdag op het programma. Blijkbaar is de griep nog steeds stevig een het huishouden hier, want van de 3 geïnviteerde mama's + kids kon slechts 1 mama met 1 kid komen. Dit Zwitsers/Zweeds gezin verbleef voor Moscow enkele jaren in Tokyo. Ik vind het ongelooflijk boeiend om de verhalen van al deze "wereldburgers" te horen. 

Naast playdates en theekransjes stond er ook nog wel meer actiefs op het programma: de activiteit van de week was toch wel: schaatsen op het Rode Plein! Na een eerste "valse start" op woensdag (we zijn toen niet verder geraakt dan de bushalte ter hoogte van onze tuin, wegens een sneeuwbal tegen Sarah haar losse tand die prompt hevig begon te bloeden), zijn we donderdag dan toch op onze bestemming geraakt. En het was de inspanning echt wel waard. Schaatsen op het Rode Plein heeft toch net dat ietsje meer dan schaatsen in de Kristallijn...

 Verder werden er nog koekjes gebakken, gesleed, ge-Ipad, gebreeën (!! jaja, Mathias koos dit trimester voor de breiclub als after school activity. En neen, ik heb hem daar niet toe verplicht), getennist, geknutseld en gezwommen.

En het leuke is dat de vakantie nog niet gedaan is! Sarah kan het moeilijk geloven dat "de eerste schooldag ze dus eigenlijk niet naar school moet!?" 

Sightseeing

Het was een lekker luie zondag, maar het mooie weer trok ons toch naar buiten. Omdat het al laat was als we aanzetten besloten we ons te beperken tot een kleine sightseeing van downtown Moscow.
Ik prijs mezelf toch gelukkig dat ik tijdelijk in deze schitterende metropool mag vertoeven :-)

de St. Basiliuskathedraal

het Rode Plein

De GUM

Het historisch museum

En onderweg zagen we as usual lange auto's, vuile auto's en accidenten.

Voila, ik ben klaar voor een weekje krokusvakantie met de kids. 

Belgen in Moscow

De concentratie Belgen in Moscow kende afgelopen weekend een klein piekje, toen mede-ouderraadslid Annick met haar gezin hier op citytrip kwam. We waren heel blij te kunnen afspreken. Ik had nog geprobeerd aan tickets te geraken voor het circus, maar zowel het oude als het nieuwe bleken aan een nieuw programma te werken, en dus tijdelijk geen voorstellingen te geven. Dan maar - zoals het een goede Belg betaamt - samen gaan eten! Omdat we zelf nog niet helemaal overtuigd zijn door de russische keuken, en omdat we een leuke italiaan wisten zijn op een boogscheut van heel wat bezienswaardigheden, spraken we af bij Il Forno. Het werd een lekkere en supergezellige lunch! Onze dochters lieten zich de aandacht van de "grote" jongens welgevallen. Net op tijd dachten we nog aan een groepsfoto die hier niet mag ontbreken!

... en groot!

De avond voordien waren we nog te gast bij Dominique en David thuis, waar wij gewillig de nieuw geleerde recepten uittestten...

een feest voor klein...

Nog 1 weekje te gaan en dan is het hier ook krokusvakantie! Ook al staan er bij ons geen grootse plannen op het programma, de kinderen kijken er toch al erg naar uit.

Bribing nationale sport van de Russen

Vandaag had ik een les over "medical and educational care in Russia" en het woord dat de rode draad vormde doorheen de les was "bribe" oftewel omkopen.

Ten tijde van het Sovjet regime was geld niet belangrijk. Iedereen had even veel - of beter gezegd even weinig (op een hele kleine politieke elite na). Alles was min of meer gratis, van gezondheidszorg over kinderopvang tot school.
Met de val van het communisme in de jaren 90 veranderde alles. Geld werd ineens superbelangrijk. Van de ene dag op de andere moest je voor alles betalen, en meestal meer dan je je kon permitteren. Een groot deel van de dienstverlening wordt nog steeds door de staat aangeboden aan redelijk lage prijzen. Dit brengt met zich mee dat ook de lonen van de betrokken dienstverleners laag liggen. Te laag om goed te kunnen leven. De vraag naar diensten is echter zeer groot. Dit is waar de deur naar corruptie opengaat.

Zo bijvoorbeeld verdient een arts in een staatsiekenhuis zo'n 30 à 50.000 roebel per maand officieel. Bijzonder weinig dus als je ziet hoe duur alles hier is. De service die je hiervoor krijgt is dan ook tot de basis herleid. Wil je sneller bediend worden, beter behandeld, of gewoon uit dank of bijgeloof, dan betaal je een 'bribe'.

Idem in het onderwijs. Wil je zeker zijn van een plaats aan een goede staatsuniversiteit dan ga ja als volgt tewerk: je betaalt een van de proffen als "tutor" voor je kind, en vervolgens een bribe en klaar is Kees.

Ook de politie hier is niet vies van af en toe een bribe. De politie houdt regelmatig auto's tegen met een drogreden. De eenvoudigste manier om ervan af te komen is een bribe geven.

En zo kan ik nog een tijdje doorgaan met voorbeelden, van de olympische Winterspelen in Sochi volgend jaar tot het restaurant waar je een tafel met een leuk uitzicht wil, bribing is everywhere!

Back to live

De voorbije week kan ik kort samenvatten in 1 beeld:

net toen Lotte bijna genezen was, werd Sarah ziek.

Zo leuk als ik het zetelzitten en zieke dochters knuffelen de eerste dag vond, zo blij was ik toen vandaag eindelijk iedereen terug gezond en wel naar school was.
Ik heb dan maar direct de draad van mijn expat bestaan weer opgenomen. Vandaag "genoten" (hm hm) van een extra lange russische les, het heen en weer lopen van en naar school - door dikke pakken sneeuw (gisteren viel er zo veel sneeuw dat het leger sneeuwruimers even niet meer wist waar eerst begonnen) met de slede achter mij aan, en het meegaan naar ballet- en tennisles.

Voor mij betekent de sneeuw vooral mooie tafereeltjes rondom mij, goede slee-omstandigheden, en veel fun voor de kids. Voor de werkende mens in Moskou ligt dat echter iets anders. De sneeuwval gisteren veroorzaakte een algemene verkeerschaos. De gradatie van file wordt hier aangeduid met 2 parameters: kleur (van groen = goed tot rood = slecht) en een getal van 1 = geen file tot 10 = gans Moskou staat stil. Tom belde mij gisteren rond 19h vanop zijn werk met de melding dat de code - u raadt het al - "rood 10" was. Al bij al was ik nog aangenaam verrast toen hij om 22h "al" thuiskwam.

Toch ook voor mij 1 nadeel aan de sneeuw: op tijd en stond moet ik mij een weg banen door de sneeuw-tot-dijhoogte naar onze schotelantenne in de tuin, om de ontvanger sneeuwvrij te maken. Gisteren was dat zo'n onbegonnen werk - na nauwelijks een halfuur was er alweer 'geen ontvangst' - dat ik uiteindelijk een paraplu boven de ontvanger heb geïnstalleerd. Met schitterend resultaat tot nu toe! De paraplu is intussen al helemaal ondergesneeuwd, maar de ontvanger doet het nog steeds :-)

Morgen profiteer ik mee van het comfort van de "driver" waar heel wat expats over beschikken. Nadat de driver de echtgenoot op het werk heeft gedropt - meestal voor dag en dauw om files te beperken - keert hij terug naar de compound waar hij de rest van de dag ten dienste staat van de echtgenote. Zo kan ik morgen meerijden naar Okey voor de broodnodige boodschappen en een minder broodnodige maar leuke lunch. Hopelijk kom ik deze keer geen rat tegen in de winkel. Ik ben alvast van plan voortaan uitsluitend voorverpakte producten te kopen!

A table with a view...

Hoewel Tom niet de eerste in ons gezin was die hier zijn verjaardag vierde, was hij wel de eerste die dit "op z'n Russisch" mocht meemaken. D day was maandag 28/1. Tom had enkele meetings in zijn agenda staan, dus het beloofde een low profile verjaardag te worden. Toen hij echter op zijn werk toekwam, namen zijn collega's hem mee naar een vergaderzaal, waar zijn volledige team hem opwachtte, inclusief via tel conferentie de medewerkers op locatie in Kaluga en St.-Petersburg, en dit allemaal ter ere van zijn verjaardag! Ze hadden ook een gepersonaliseerde Russische krant als geschenk. Gelukkig had Tom een doos Godiva pralines mee, wat hier in Rusland des te meer een delicatesse is.

Omdat ook voor onze kinderen verjaren 'hot topic' is, wachtten we 's avonds Tom op met een heleboel zelfgemaakte geschenkjes en tekeningen, en lekker eten uiteraard ;-) de kaarsjes bij het dessert mochten niet ontbreken!

Tom kocht/kreeg voor zijn verjaardag ook een zeer typisch Russisch cadeau: een langlaufoutfit, Ttz: latten, schoenen, stokken en handschoenen. Hij heeft moeten wachten tot zaterdag om ze in te wijden, maar het bleek de moeite! Hij was ietsje te stijf om vandaag al terug het bos in te trekken (tja, wat wil je ook op je 43e...), maar de volgende langlaufafspraak volgend weekend ligt al vast!

En natuurlijk mocht een avondje uit in stijl samen met onze belgische vrienden hier niet ontbreken om de verjaardag echt te vieren. De keuze viel op de "white rabbit", ons via verschillende kanalen aangeraden. En ja hoor, het was een voltreffer. Ook al hadden we geen tafel met een "view", wat ik nochtans wel had gevraagd bij de reservatie, het interieur en het eten waren top! Zo goed dat we er graag nog terug willen gaan, maar dan liefst aan een tafel met riant uitzicht op een van de seven sisters en de skyline van Moscow. Als Tom bij het naarbuitengaan vroeg aan de receptioniste hoe we hiervoor moesten tewerkgaan, onthulde ze ons het geheim: you do a prepayment of about 20.000 roebels (!)  , otherwise it is unimpossible to get a table with a view, UNLESS you have a friend here. Toen Tom daarop prompt vroeg als zij onze vriendin wilde zijn, zei ze "maybe", en gaf hem mooi haar naam en gsm nummer!! Zo zie je, we beginnen te snappen hoe alles hier werkt ;-)

Nu weten we waar die krabben uit "deadliest catch" naartoe gaan